فروغ فرخزاد

فروغ الزمان فرخ زاد

فروغ

نادره ای نخستین بر آسمان شعر و ادب پارسی ایران درخشیدن گرفت و افق دید پرفروغش را بر همگان ارزانی داشت ، صدایش ترنم موسیقی بود و شعرش آیت عشق و هم او بود که به نوعی دیگر اندیشیدن را به نوعی دیگر دیدن را در فراسوی چشمان خسته و بسته یمان قرار داد فروغ عشق را به نظاره نشست و صبر کرد تا ما بزرگ شویم و صبوری کرد تا کلمات درست ادا شوند و جایگاهی درست بیابند در میان حقایق گیتی به جستجو پرداخت و خود را از صیقل عشق گذراند تا اثرهایی این چنین بدیع را به یادگار نهاد ، فروغ فاصله گرفت از هر آنچه در بندش می کرد روح او آرام و قرار نداشت ، به دنبال مکان ، زمان ، اتفاق بود تا همه ی حسّش را ارامش بخشد نهایت حقایق زندگی را دریافت می کرد و بیان افسوس که هیچ گوشی برای شنیدنش نیافت افسوس که فروغ برای زمانش بزرگ بود و بزرگتر از آن بود که درک شود و این نامهربانی زمانه است که اینگونه از آدمهای بزرگ خود پذیرایی میکند چرا که آدمهای بزرگ همیشه از فراسوی زمان خود جلوترند و طبیعی است که توسط آدمهایی که در تنگنای زمان و از آن تنگتر در عقاید خشک و بسته ی خود دست و پا میزنند درک نشوند فروغ تابید و درخشش در جهان ادب عالمگیر شد افسوس که صد افسوس مردم ما اندیشه های والا و روح بزرگ این فرزانه ی جاوید را نفهمیدند همه ی این ای کاش ها و همه ی این افسوس ها زمانی ثمر می بخشد که ما اندیشه های تابناک او را درک کنیم و بزرگی روحش را ارج نهیم ، هر چند که او خود مانا و جاوید است فروغ فرخ زاد سرکش ترین بانوی شعر سده ی بیستم میلادی است او سنت شکن جامعه ی ادبی ایران در گستره ی زبان فارسی بود ، هر چند که با عمر بسیار کوتاه ؛ شتابناک آمد و زود هنگام بسر رسید ، اما راه و رسم او در شعر فارسی و نقش او در آفرینش هنری هنوز قافله ی نو سخنی در شعر امروز زنان در زبان فارسی را ساربانی میکند این سرایشگرآرامش ناپذیرسخنور با آنکه در ناآسودگی جانکاه زیست ، اما بهروری بیشترین تولید اندیشه در سرزمین شعر امروز فارسی را دارد هوای بسته و زیستن گاه سرزنشگر دشوار و سوزنده ی یک خانواده نظامی ، فروغ را بسوی ایستایی و پویایی یکسره راند . او هرگز از نزدیکان و بستگان آفرین نشنید و از سوی کسی نیز رنگ مهر ، در تیرکش های نشانه بر او پدیدار نیامد . همه ی خانه ی او در آن خانه ی پدری اتاقی بود که هر از گاهی چراغش را به سرقت می بردند و او در تاریکی مفرد ثانیه های حقیقت را درک می کرد دریغا که زندگی کوتاهش هم با غم و غربت او در خانواده طی میشد و هم پیرامون ، با این بانوی نادره سخن ، بیگانگی میکردند زندگیش پر از لحظه های غریب بود ، لحظه های تاخت و تاز فکری با خانواده لحظه های زخم زبانهای مردم برزن و ثانیه های پیچیده ای که باید با بینش فروغ درک می شد و مردم سطحی نگر آنرا به فنا بردند فروغ پر از حرف بود ، پر از لطافت ، پر از محبت ، پر از حقیقت ، پر از حس دریغا و افسوس روزگار با مردم هزار چهره اش جوری دیگر با او رفتار کردند که همه ی راز و سر فروغ به شعرهایش سپرده شد جایی که از تیررس اهداف و افکار شوم عوام در امان ماند ، و امروز ما ماندیم و همه ی مشغولیات فکری و احساسی یک روح بنام فروغ در دیوانی پر از راز شعرگونه